Ropuchy trzcinowe, będące synonimem słowa „szkodnik”, są często traktowane z obrzydzeniem i złością — zwłaszcza przez rolników i robotników rolnych, których źródła utrzymania terroryzują. Ale jaka jest prawdziwa historia tego grudkowatego, jadowitego, nieatrakcyjnego płaza? Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, w jaki sposób ta konkretna rasa ropuchy zyskała tak nikczemną reputację i czy jest w pełni zasłużona.
Znany także jako Rhinella Marine, ropuchy leśne mogą wyrosnąć na duże i agresywne dorosłe płazy. Dojrzałe, mocno zbudowane dorosłe osobniki zwykle mierzą od 15 cm do 25 cm długości. Ich skóra jest sucha, brodawkowata i brązowo-żółta na grzbiecie, z jaśniejszym, często białym, jasnożółtym lub czasami cętkowanym szarym kolorem na spodzie.
Pochodzące z Ameryki Południowej i Środkowej ropuchy leśne spowodowały rozległe zniszczenia w całej Australii od czasu ich pierwszego wprowadzenia. W 1935 roku około 100 ropuch trzcinowych sprowadzono do Queensland w celu zwalczania szkodników chrząszczy na plantacjach trzciny cukrowej. Do czasu ich uwolnienia wykluło się 2,400 ropuch i od tego czasu ich liczba wzrosła wykładniczo. Obecnie przemieszczają się na zachód z szacunkową szybkością od 40 do 60 km rocznie. Pierwotnie wprowadzona tylko do jednego regionu Queensland, populacja ropuchy trzcinowej rozprzestrzeniła się teraz na większość stanu, a także na WA, NSW i NT.
Powiedzenie „rozmnażaj się jak króliki” naprawdę powinno zostać zmienione na „rozmnażaj się jak ropuchy trzcinowe”, ponieważ istnieje dobry powód, dla którego ich populacja wzrosła tak szybko w tak krótkim czasie. Każda samica ropuchy może złożyć jednorazowo do 35,000 XNUMX jaj i rozmnaża się o każdej porze roku.
Jaja są składane w długie galaretowate sznurki; czasami te pasma splątają się, tworząc masę jaj. Kijanki ropuchy trzcinowej są małe i dorastają do około 3 cm. W przeciwieństwie do rodzimych kijanek żab, kijanki ropuchy trzcinowej nie wypływają na powierzchnię wody, aby oddychać. Mniejsze młode ropuchy trzcinowe można łatwo pomylić z rodzimymi żabami. Te młode ropuchy wyglądają zupełnie inaczej niż ich dorosłe odpowiedniki, mają gładszą, ciemniejszą skórę.
Po co ta cała nienawiść? Ropuchy trzcinowe nie są przeciętnymi ropuchami: są wyjątkowo trujące dla zwierząt — zarówno dzikich, jak i domowych (tj. domowych zwierząt domowych).
Ropuchy trzcinowe mają duże ślinianki przyuszne na ramieniu, które wydzielają toksynę, gdy ropucha czuje się zagrożona. Toksyna jest bufotoksyną, która może powodować szybkie bicie serca, drgawki, paraliż i śmierć. Skóra ludzi na ogół nie reaguje tak samo jak skóra rodzimych zwierząt, ale trucizna może podrażniać oczy i błony śluzowe.
Ta ślinianka przyuszna znajduje się na płazach od urodzenia, więc nawet kijanki ropuchy trzcinowej są trujące. Oznacza to, że każde zwierzę, które spróbuje zjeść ropuchę (lub kijankę), często umrze w trakcie. Ropuchy trzcinowe również jedzą prawie wszystko, w tym karmę dla zwierząt domowych, mięso i resztki jedzenia. Na co dzień zjadają owady, a czasem większe zwierzęta, w tym małe ssaki i rodzime żaby.
Aby zmniejszyć wpływ i rozprzestrzenianie się ropuch trzcinowych, ustanowiono plany zarządzania (a nie kontroli). Obecnie nie stosuje się żadnych planów kontroli obejmujących całą Australię, ponieważ każdy plan zwalczania mógłby jednocześnie zaszkodzić rodzimej florze i faunie, dlatego ropuchy należy zbierać za pomocą pułapek i ogrodzeń barierowych, a następnie usuwać ręcznie.
Te metody usuwania różnią się skutecznością, ponieważ te płazy są dość przebiegłe.
Ropuchy trzcinowe bardzo dobrze przystosowują się do otoczenia, więc nawet gdyby istniała metoda ich usuwania, istnieje duża szansa, że będą w stanie uniknąć wykrycia. Wygląda więc na to, że ropuchy trzcinowe zostaną tutaj!
Chociaż nie możemy kontrolować tych brzydkich ropuch trzcinowych, my mogą pomóc Ci kontrolować chemikalia. Mamy wieloletnie doświadczenie w zarządzaniu kartami charakterystyki, ocenie ryzyka, GHS, reagowaniu kryzysowym 24/7, mapowaniu ciepła i wielu innych! Skontaktuj się z nami już dziś sa***@ch**********.net!
Źródła:
