Κλινικό σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από ξαφνική μείωση του ρυθμού σπειραματικής διήθησης, συχνά σε τιμές μικρότερες από 1 έως 2 ml ανά λεπτό. Συνήθως σχετίζεται με ολιγουρία (όγκοι ούρων μικρότεροι από 400 ml την ημέρα) και σχετίζεται πάντα με βιοχημικές συνέπειες της μείωσης του ρυθμού σπειραματικής διήθησης, όπως αύξηση του αζώτου της ουρίας του αίματος (BUN) και των συγκεντρώσεων κρεατινίνης ορού.